Beautiful Boy!





Urodziłeś się w naszym domu, tak jak tego chcieliśmy razem z Twoim tatą. Świadkami Twojego porodu byli też Twoi dziadkowie, Twoja siostra obudziła się gdy byłeś już na świecie. Ty zaś tak spieszyłeś się na ten świat, że położne ledwo zdążyły dojechać, a tata z dziadkiem napełnić basen. To była szalona noc...  

Mija tydzień Twojego życia po tej stronie brzucha, tydzień, który zostawiliśmy tylko sobie, na to by odpocząć, nabrać sił, poznać się. 

Już wiem, że jesteś silnym małym chłopcem o rozbrajającym uśmiechu i z całym pakietem równie rozbrajających min. Źle znosisz czas przebierania, wzdychasz po każdym kichnięciu, "gadasz" z piersiami, jesz za 10 (w dwudniowym odstępie między ważeniami przybrałeś 100g) i wydajesz z siebie dźwięki jak mały smok - ku uciesze Twojej starszej siostry, która ochoczo je naśladuje. Ona też skupia na sobie całą Twoją uwagę gdy tylko przysiądzie się do Ciebie. Nic dziwnego, w końcu jej wesołego szczebiotu słuchałeś przez całe 9 miesięcy i będziesz słuchał jeszcze bardzo długo:)













 Szczęśliwego życia nasz Piękny Chłopcze!

 


Odpuszczam...

Siedzę w kawiarni popijając mrożoną kawę przygotowaną specjalnie dla mnie, bo normalnie nie serwują. Czekam na południe, żeby odebrać Hanię z przedszkola. Mam chwilę dla siebie. Kawa średnia, ale ratuje mi życie, bo podobnie jak przed porodem Hani jedyną rzeczą, która pomagała mi na moje stany fizyczne i psychiczne było coś z kofeiną. W dodatku to coś koniecznie musiało być zimne. Nijak ma się to do zdrowego odżywiania w ciąży, ale dla mojej równowagi psychicznej ma olbrzymie znaczenie.

Doszłam bowiem do momentu, w którym dalsze przygotowania do wymarzonego porodu, choć nadal ważne i niedokończone tak, jakbym tego chciała, nie przynoszą ani radości ani spokoju.

Wiem ile zrobiłam, wiem jaką drogę przeszłam, teraz czas odpuścić... Wrzucić na luz, choć teraz o to ciężko i cieszyć się ostatnimi, na jakiś czas, chwilami spokoju. Nie mam całkowitego wpływu na przebieg porodu. Mimo moich przygotowań może być różnie. Jestem tego świadoma i dlatego też przygotowana na wyjazd do szpitala. Zostało nam jeszcze przetestować basen i odbębnić czwartkowe USG, które w jakiś dziwny, niewytłumaczalny sposób da mi jakieś absurdalne poczucie bezpieczeństwa...










































Nie lubię publicznego dziękowania tym, którym podziękować mogę osobiście, ale wiecie co? Należą się mu! I podziękowania, podziw i wdzięczność. Za to, że ogarniasz jak ja nie ogarniam, za cierpliwość dla moich nerwów, za opanowanie w sytuacjach, w których jestem bliska załamaniu, za wsparcie w tych ostatnich dniach, za pomalowaną ścianę i za tą cholerną przejściówkę do kranu, dzięki której będziesz mógł napełnić basen... Dziękuję Kochanie:*


Hania mówi

W ramach oderwania myśli od ciąży, porodu, wyprawki i całej reszty spraw powiązanych odgrzebałam notes z Hankowymi złotyi myślami. Rozgadała się i to jak. A to co mówi czasem mnie przeraża ;)


W lipcu odwiedzili nas rodzice Ślubnego i oczywiście nie zostali oszczędzeni przez wnuczkę... Podczas wieczornego maglowania przez dziadków, z kim ma zamiar spać, czy z rodzicami, czy z dziadkami, a może tylko z babcią, a może tylko z dziadkiem, Hania nie wytrzymała... 

Dosyć już tych pytań! Po czym zawinęła się i wyszła z pokoju...

*

 Najbardziej zaś chyba "oberwało" się babci...

Siedzimy przy stole - Hania, teściowa i ja. My z teściową przy kawie, Hania przy soku. Nagle, jak zwykle gdy moją pierworodną dotyka jakieś nieszczęście, daje się słyszeć przeciągłe (i doprowadzające do szału) jęczenie, które dopiero po chwili przechodzi w wyartykułowane i skierowane do babci:

Klaaaaapeeeeeeeek! - W domyśle :Spadł klapek, trzeba założyć, bo przecież siedzi na swoim wysokim krześle...

Ja: Haniu, ale babcia nie jest Twoją służącą. Jeśli chcesz, żeby babcia Tobie pomogła, to wystarczy poprosić.

Hania: Proszę służąco, załóż mi klapek...

Mina babci bezcenna... Moja chyba jeszcze bardziej...

*

Po zrobieniu siusiu na nocnik, moje dziecko z nieukrywaną radością oznajmia:

Jestem wdzięczna, zrobiłam siku! Czy Ty też jesteś wdzięczna?

*

Któregoś razu między kredensem a ścianą dostrzega kocią piłkę.

O! Moja piła! Daj mi, daj mi! .... O! Dajmiłaś!


Jest też mistrzem w przedrzeźnianiu naszych angielskich sąsiadów...
Głos zza płotu: George! Come on George! kierowane do kota, o ile się nie mylę.
Hania przez następnych kilkanaście minut: "George, come on George".
 *

Jednak hitem ostatnich dni są Hankowe rozważania anatomiczne...
O! Mam tu cipkę - wygłasza podczas kąpieli - i tata ma cipkę i mama też ma cipkę.
Ja: Haniu tatuś nie ma cipki, tatuś ma penisa. Tylko dziewczyny mają cipki.
Hania po chwili namysłu: Tatuś ma dużą cipkę...


Kurtyna....
Dobranoc...
 
 

37 tydzień za nami

W piątek ukończyliśmy z Bąblem 37 tydzień ciąży. To oznacza, że jeśli wybrał by się na świat już teraz, to mogę śmiało rodzić w domu. Tyle, że zawarliśmy umowę. Ma nie wychodzić z brzucha przed późnym wieczorem 14 września i nie później niż 19 września;) Trochę jednostronna ta umowa, ale cóż... Zobaczymy czy się posłucha:)

Chyba jesteśmy gotowi, choć jeszcze nie mamy najważniejszej rzeczy... Basenu. No i imienia... Kto śledzi fejsbukowy fanpage, ten wie, że mamy dwa typy. Decyzja chyba zapadnie po porodzie;)

Ja muszę jeszcze dokończyć kompletowanie prezentów od Bąbla dla Hani i od Hani dla Bąbla, dokupić ogony wołowe na mój Rosół Mocy, co bym się miała czym posilić po porodzie no i zacząć masaże. Tego ostatniego jednak trochę się obawiam... Nie chcę przyspieszyć akcji, w końcu a deal is a deal;)

Zdjęcia brzucha brak, choć powiem szczerze - ładny jest;) Tak ładnego brzucha przy Hani nie miałam. A zdjęcia brak bo selfie wychodzą mi baaardzo kiepsko, Ślubny w pracy, a poza tym on nie ma ani cierpliwości ani, jak twierdzi, ręki... Za to podzielę się z Wami naszym pomysłem na to, co fajnego można dla Bąbla mającego przyjść na świat wyczarować:)

Rodzeństwo przy porodzie?

Kiedy zaszłam w drugą ciążę nawet nie myślałam o tym, że Hania mogłaby uczestniczyć w porodzie. Zaczęliśmy się zastanawiać ze Ślubnym jak tutaj rozwiążemy problem opieki dla Hani, ale jak to zwykle bywa w takich momentach, sytuacja powoli zaczęła klarować się sama. Gdzieś pomiędzy wspomnieniami pierwszego porodu, a szukaniem informacji o ciąży i porodach w Anglii przyszłą myśl o porodzie domowym. Ale nawet wtedy przez myśl mi jeszcze nie przeszło, że Hania miałaby zostać z nami... Do czasu w którym, podczas wertowania stron poświęconych porodom domowym trafiłam na filmy z tychże, a tam obok rodziców i położnych - dzieci. W różnym wieku. Od dwuletnich brzdąców po nastolatki...


AddThis