Marzenie o porodzie

Marzyć można o różnych rzeczach. Marzy się o spotkaniu miłości, tej prawdziwej, aż po grób. Marzy się o cudownych zaręczynach i niezapomnianym ślubie. Marzy się o własnych czterech kątach, czterech kółkach, o ogrodzie pełnym kwiatów. Marzy się o dziecku. Rzadko jednak marzy się o porodzie. Tą myśl odsuwa się od siebie tak daleko, jak tylko można.

Obraz porodu przekazywany z pokolenia na pokolenie nie napawa optymizmem. Wręcz przeciwnie. Większość historii opowiadanych przez kobiety stawia poród na równi z najgorszymi rzeźniami rodem z horrorów. To wszystko sprawia, że kobieta jedzie do szpitala jak na ścięcie. Jak na starcie ostateczne. Niczym baranek na rzeź...To wszystko sprawia, że kobiety są tak przerażone wizją własnego porodu, że nie czytają, nie szukają informacji, nie oglądają zdjęć ani nagrań...

Ponad dwa lata temu miałam tak samo. Byłam tak zdezorientowana i przerażona, że nie byłam w stanie czytać niczego prócz krótkiego streszczenia faz porodu. Ale tym razem jest inaczej. Może dlatego, że mój poród nie był traumatyczny dla mnie. Jednak im więcej czytam, tym bardziej jestem przekonana, że był traumatyczny dla Hani, choć zdaję sobie sprawę z tego, że mogło być gorzej.

Dlatego tym razem marzę o porodzie. Wiem jak chcę by wyglądał. Chcę by był domowy. Chcę by był spokojny i niezakłócony zbędnym stresem czy interwencjami medycznymi. Wiem, że nie wszystko zależy ode mnie, ale naprawdę WIELE. Dlatego czytam, dlatego od dziś zaczynam intensywne przygotowania do porodu, choć ledwo dobijam do połowy ciąży. 

Marzę o hipnoporodzie, o tym by był to poród w wodzie i o tym, by był prawdziwie rodzinny. Tym razem tak. Bo jeśli odpowiednio się do niego przygotuję, to nic nie będzie w stanie wybić mnie z porodowego transu. Marzę o tym by przy porodzie była Hania i moja mama. Marzę o tym by mieć cudowną pamiątkę w postaci wyjątkowych zdjęć, choć to raczej pozostanie w sferze marzeń. Chyba, że wygram w totka lub znajdę kogoś kto mi te zdjęcia zrobi za dozgonną wdzięczność.

Czy poród może być piękny? Odpowiedzcie sobie sami....




Choć to nie pierwszy post o porodach, to nim właśnie chcę rozpocząć serię postów poświęconej właśnie tematyce porodów. A to dlatego, że żadna fundacja nie zmieni panującej w Polsce sytuacji dopóki nie zmieni się nastawienie i stopień świadomości kobiet. I choć nie mam tysięcy czytelników ani odsłon w ciągu dnia, to może kiedyś trafi tu kobieta, która odnajdzie coś dla siebie. Nie będą to streszczenia książek, ani artykułów - żadnego zimnego wykładania faktów. Raczej moja droga samouświadamiania, która mam nadzieję, zakończy się DOBRYM PORODEM. A na pełną foto relację z porodu Grace zapraszam Was na stronę Emily Robinson


Jeśli uważacie że posty o tej tematyce mogą się komuś przydać, dzielcie się nimi! 



16 komentarzy:

  1. A ja w ciąży z Kacprem dużo czytałam i nawet oglądałam filmiki. Poród naturalny zupełnie mnie nie przeraża pod względem estetycznym ( jeśli chodzi o filmiki) za to nie mogłam patrzeć na cc. Próbowałam obejrzeć jeden filmik, ale nie dałam rady dokończyć i jak sie potem okazało mialam cc. Porodu w domu sobie nie wyobrażam, dla mnie to kompletna abstrakcja chyba stresowałabym sie bardziej, ale jesli Tobie to odpowiada to czemu nie? Mam nadzieje ze bedzie tak jak sobie wymarzyłaś:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zazdroszcze, bo ja nie byłam w stanie oglądać, a o porodach domowych wówczas nawet czytać nie byłam w stanie! Teraz mam podobnie jak Ty - filmy czy zdjęcia z CC są makabryczne dla mnie.

      Usuń
  2. Aniu, film tak wzruszający, że aż ciarki przechodzą. Życzę Ci takiego porodu, jesli sytuacja na to pozwoli!!! Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj, ja pakałam jak bóbr:) zwłaszcza, jak kobieta dowiedziała się ze ma córkę:)))

      Usuń
  3. tak powinny przychodzić dzieci na świat, szkoda że rzeczywistość często jest inna :-(
    spełnienia marzenia :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A wiesz, ze ponoć niemieckie położne mówią, ze poród jest jak orgazm? To byłby dopiero poród;)

      Usuń
  4. ja muszę przyznać, że mój poród ogólnie nie należał do traumatycznych, czy bardzo skomplikowanych, ale był tak bolesny, ze nie potrafię powiedzieć o nim piekny i chyba nigdy tego nie zrobię. Narodziny mojego syna były piękne, ale sam poród nie, ja oddzielam te dwie rzeczy :))
    A Tobie życzę wymarzonego porodu, takiego, który z całym przekonaniem bedziesz mogła pięknie wpominać!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Chyba większość kobiet zalicza poród do bolesnych przeżyć, np. Ina May Gaskin twierdzi, ze ok bodajże 90% kobiet jest w stanie urodzić dzieci bez problemów, a wiele źródeł podaje ze za ten bol odpowiedzialny jest stres, który sipna mięśnie, blokuje hormony i w gruncie rzeczy uniemożliwia dobry poród. Mój poród niestety taki był, nie wiem czy urodzilabym gdyby mi Młodej nie wypchnięty, choć powinni użyć vacuum... Wszystko właśnie przez stres...

      Usuń
    2. no to muszę Ci powiedziec, że ja się naprawdę nie stresowałam, wiem że to dziwnie brzmi i miałam wcześniej myśli różne, ale w sam dzień porodu nie stresowałam się, tylko podeszłam do sprawy zadaniowo, jednak rodziłam podpięta pod kroplówkę z oksytocyną, która podobno (bo nie mam porównania, rodziłam raz) powoduje mocniejsze skurcze. Nie wiem jakie są normalnie, ale te były mega i nie miały raczej nic wspólnego ze stresem tylko faktycznym bólem... A samo już urodzenie, czyli ostatnią fazę porodu - parcie, wspominam w porónaniu jako naprawdę właściwie bezbolesne :)

      Usuń
  5. mogę polecić Gentlebirth program. Świetnie zrobiony, na każdą ewentualność, ciążę, poród, po ciąży, dla partnera - super! I sprawdziłam - działa.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jest w Polsce, jest w Irlandii, to pewnie w UK też jest.

      Usuń
    2. I jeszcze - nie mogę powiedzieć, że mój poród był bolesny. Tak byłam zahipnotyzowana, że czułam wszystko (jakbym była w środku z Małą) a bólu nie czułam (pomimo poważnego rozdarcia - nie byłam nacinana, bo nie chciałam). Stresu nie było, były fale miłości.

      Usuń
    3. Dzieki za polecenie:)

      Jestes moim mistrzem!!! A mozesz napisac cos wiecej o wrazeniach?

      Usuń
  6. Miałam wszystkie właściwe hormony o właściwym czasie: najpierw śpiąca, wyluzowana i pełna miłości - przespałam/zahipnotyzowałam wszystkie skurcze - miałam zamglone szczęśliwe "sny"/wyobrażenia - nie pamiętam, co to było; potem (nieprzytomna i lekko zaniepokojona (adrenalina rosła) poszłam do łazienki - myślałam, że siku, a chyba wody mi odeszły i zaraz potem do położnych - te mnie położyły na kozetce, żeby sprawdzić. A wtedy poczułam takie parcie, że myślałam, że mi ta dzidzia w kosmos wyskoczy. Krzyczałam, ale nie z bólu, tylko z emocji. I byłam w dwóch miejscach: na kozetce i w środku. Nie byłam człowiekiem, wtedy cała byłam rodzeniem, akcją I miłością. Czułam, jak się przesuwa w środku, jak dotyka mojego naskórka w środku. Coś jak seks, tylko bez podniecenia, a z miłością. Nie było orgazmu, były fale miłości. Nie wiem, ile było skurczów (taka byłam odleciana), wydaje mi się, że 4, ale zdążyły mi podać gaz - to troszkę uspokoiło moje krzyczące, rozedrgane ciało. One myślały, że ja krzyczę z bólu, a ja krzyczałam z emocji.W pewnym momencie położna powiedziała "nie przyj, chcę, żeby dzidzia urodziła się spokojnie", więc bardzo płytko oddychałam (przez kilka sekund), żeby powstrzymać parcie (baaaardzo trudne!), a ona i tak wyskoczyła jak z procy! Jakby nie było położnej, to by się na ścianie zatrzymała, albo na końcu pępowiny. Dały mi ją na brzuch i umarłam ze szczęścia i miłości. Mówiłam tylko "I have my baby, I have my baby" i płakałam. Po chwili zaczęła ssać pierś i znowu odleciałam. I urodziłam łożysko, znowu bez bólu, bez sztucznej oksytocyny. Potem poczułam lekki ból, tylko taki, że zauważyłam, że coś jest nie tak. A byłam rozdarta totalnie (brak przygotowania ciała masażem - na Gentlebirth tego uczą, ja tego nie zrobiłam - odrębna sprawa). Oni mnie zszywali, a ja ją karmiłam i kochałam. Mogłabym pójść sama z dzidzią na salę, ale mnie zawieźli na wózku - takie przepisy.
    W planie porodu napisałam, że chcę półmrok i "domowe" warunki - jak najmniej ingerencji itp. To urodziłam w salce przyjęć, na kozetce, bez aparatury i smrodu lekarstw, w ciszy - tylko mój krzyk emocji (wszystkie sale porodowe były zajęte, później mi powiedziały, że to się jeszcze nie zdarzyło w tym szpitalu). Miałam zero ingerencji. To był najlepszy moment mojego życia. Nie mogę powiedzieć nic o bólu, bo go nie czułam. Życzę każdej kobiecie takiego szczęśliwego, pełnego miłości, bezbolesnego porodu, a szczególnie Tobie, bo widzę, że dbasz o to. I polecam Genlebirth, bo działa: przygotowuje od ciąży do karmienia piersią, kobietę i partnera, na dobry poród, z cesarką - wszystkie ewentualności. Czułam się bezpieczna i dobrze prygotowana.

    OdpowiedzUsuń
  7. o, a ja czekam na poród, czekam odkąd zaszłam w drugą ciążę, bo pierwszy był wspaniały.
    Chciałabym rodzić w domu... Szkoda, że mnie na to nie stać ;/ (swoją drogą - trzy dni w szpitalu: łóżko, wyżywienie, ciepła woda :D itd. są za darmo, a na poród w domu mnie nie stać. Chyba, że wezwę karetkę w ostatniej chwili ;)

    OdpowiedzUsuń
  8. życzę Ci wymarzonego porodu, bo to bardzo ważna chwila! ja nie odważyłabym się na domowy poród po tym co było przy pierwszym teraz czeka mnie CC w prywatnej klinice zobaczymy jak będzie:) napiszę o tym już niebawem:) pozdrawiam :)))

    OdpowiedzUsuń

Każdy komentarz nie będący obelgą dla mnie i moich czytelników jest mile widziany. Zostaw po sobie dobre wspomnienie:)

Dziękuję:)

AddThis